Daar is 'ie dan...!
29 maart 2018 - Songkhla, Thailand
Vanmorgen al vroeg opgehaald bij ons hotel in Bangkok voor de grote dag.. na wat 'bangkok traffic' een voorspoedige reis naar Songkhla, ruim 900 km ten zuiden van Bangkok. Daar werden we opgehaald door een delegatie van het kindertehuis. Onderweg liet een van de socialworkers op haar telefoon fotootjes zien van Saran van die ochtend! Zo leuk! Ze waren met de groep cijfers aan het leren en hij deed actief mee zo te zien. Een half uurtje later kreeg ze een appje van haar collega met een fotootje dat hij op dat moment een slaapje deed, innig gearmd met de knuffelaap die wij hem hadden gestuurd, zo schattig! Ze zei dat ze verwacht dat hij 'excited' zal zijn om ons te zien. Ze brachten ons eerst naar ons hotel om even in te checken en snel even te lunchen met dhr. Pramote. Meer dan een fruitsalade keeg ik niet door m'n keel, maar de heren genoten nog even van de fried rice.
Daarna gingen we op weg naar het kindertehuis, zo'n 20 minuutjes rijden. Het viel ons gelijk op dat het terrein er goed verzorgd en kindvriendelijk uitzag. Daar aangekomen werden we naar een ruimte gebracht waar Saran naar toe zou worden gebracht. Een spannend moment... vooral voor hem. En toen was het zo ver.
De deur ging open en hij rende gelijk enthousiast op ons af en zei papa en mama. Daarna wist hij duidelijk niet meer wat hij moest doen en stond hij wat vertwijfeld rond te kijken. Toen ik mijn hand naar hem uitstak plofte hij bij mij op schoot en hebben we een tijdje leuk gespeeld met z'n drietjes. De cadeautjes die hij kreeg vond hij erg leuk om uit te pakken (dat was een goede tip Jolendy). Hij wilde graag dat papa ging bellenblazen. Na een minuutje of 10 moest hij opeens even huilen. Wij denken van de spanning, maar de social worker zei dat het kwam doordat hij graag buiten wilde spelen. Dat hebben we dus gedaan en het huilen was meteen over. Lekker in verschillende speeltuintjes. Tijdens het spelen maakt hij vaak even oogcontact of wil hij even laten zien dat hij iets kan. Ook deelt hij slokjes water van hemzelf met ons (al wil hij t bekertje zelf vasthouden😊). Na 1,5 uur liep hij opeens vastberaden weg. Volgens dhr. Pramote zei hij 'ik ga naar huis'. Hij kon niet meer worden overgehaald om mee terug te gaan, dus wij gingen even mee naar zijn groep. Alle kinderen waren buiten aan het spelen en het was een drukke boel. Iedereen wilde graag wat aandacht of opgetild worden, ook door ons. Na een half uurtje hebben we gedag gezegd, kregen we een kusje van Saran en gingen we voor vandaag terug naar het hotel.
We verwachten dat het morgen erg heftig voor hem zal zijn om afscheid te nemen van de groep waar hij 3 jaar gewoond heeft.
Daarna gingen we op weg naar het kindertehuis, zo'n 20 minuutjes rijden. Het viel ons gelijk op dat het terrein er goed verzorgd en kindvriendelijk uitzag. Daar aangekomen werden we naar een ruimte gebracht waar Saran naar toe zou worden gebracht. Een spannend moment... vooral voor hem. En toen was het zo ver.
De deur ging open en hij rende gelijk enthousiast op ons af en zei papa en mama. Daarna wist hij duidelijk niet meer wat hij moest doen en stond hij wat vertwijfeld rond te kijken. Toen ik mijn hand naar hem uitstak plofte hij bij mij op schoot en hebben we een tijdje leuk gespeeld met z'n drietjes. De cadeautjes die hij kreeg vond hij erg leuk om uit te pakken (dat was een goede tip Jolendy). Hij wilde graag dat papa ging bellenblazen. Na een minuutje of 10 moest hij opeens even huilen. Wij denken van de spanning, maar de social worker zei dat het kwam doordat hij graag buiten wilde spelen. Dat hebben we dus gedaan en het huilen was meteen over. Lekker in verschillende speeltuintjes. Tijdens het spelen maakt hij vaak even oogcontact of wil hij even laten zien dat hij iets kan. Ook deelt hij slokjes water van hemzelf met ons (al wil hij t bekertje zelf vasthouden😊). Na 1,5 uur liep hij opeens vastberaden weg. Volgens dhr. Pramote zei hij 'ik ga naar huis'. Hij kon niet meer worden overgehaald om mee terug te gaan, dus wij gingen even mee naar zijn groep. Alle kinderen waren buiten aan het spelen en het was een drukke boel. Iedereen wilde graag wat aandacht of opgetild worden, ook door ons. Na een half uurtje hebben we gedag gezegd, kregen we een kusje van Saran en gingen we voor vandaag terug naar het hotel.
We verwachten dat het morgen erg heftig voor hem zal zijn om afscheid te nemen van de groep waar hij 3 jaar gewoond heeft.
Sterkte morgen, ook voor de kleine man!
Nu ff bijkomen en dan morgen voor het echie! Succes!!
En wat een geweldige foto's 😍
Voor morgen veel succes voor jullie allemaal. Liefs van ons😘
We zijn heel blij voor jullie. Veel succes morgen!
Heel bijzonder allemaal.
Ook bij jullie zulke mooie momenten vastgelegd!Wat een vervulling na zoveel jaar!!
Heel veel plezier en succes morgen!