Een emotionele, maar ook mooie dag..

Toen we vanmorgen in het kindertehuis aankwamen was Saran duidelijk gespannen. En eerlijk gezegd papa en mama ook. Het is niet niks om te weten dat je een klein mannetje weghaalt uit zijn vertrouwde situatie en bij mensen die duidelijk lief voor hem zijn. Al is het ons ook duidelijk dat het soms vechten is voor aandacht als je in zo'n grote groep leeft (van 20 kindjes). We werden ontvangen in de zelfde ruimte als gisteren en vandaag kwamen een aantal van zijn vaste nanny's ook om gedag te zeggen en onze vragen te kunnen beantwoorden.

Wat erg leuk was, was dat Bank, de jonge mannelijke socialworker ons verzoek om het vriendenboekje in te vullen voor Saran, heel serieus had genomen en iedereen zat te schrijven, te knippen en te plakken. Saran moest even hard huilen toen hij begreep dat zijn vaste nanny weg ging. Met een pakje melk was hij echter weer snel getroost. Ook de directrice, een jonge vrouw, kwam nog even gedag zeggen. Een zeldzaamheid als we meneer Pramote mogen geloven. Na een uitgebreide fotosessie met haar erbij nog een tijdje lekker buitengespeeld. Daar hoorden we een aantal keren Sarans schaterlach en zagen we ook dat hij grappige stoute dingetjes doet. Weer viel op hoe vaak hij even oogcontact maakt. Daarna terug naar de ontvangstruimte om nog allerlei documenten te tekenen, waar Saran erg overstuur raakte. Hij begreep waarschijnlijk dat we echt weg zouden gaan en riep steeds ' ik wil naar huis'. Toen werd aangekondigt dat we nog zouden lunchen vrolijkte hij even op, maar dat bleek te zijn omdat hij dacht dat dit op de groep was. Hij begon, ondanks het huilen toch te eten, maar dat ging niet zo goed want hij moest overgeven. Saran en mama kregen geen hap meer door hun keel...
Besloten het niet te lang te laten duren en helaas voor ons niet meer op de groep kunnen kijken (dan hadden we het afscheid voor Saran waarschijnlijk nog veel moeilijker gemaakt). Toen dhr. Pramote aan hem vroeg of hij nog meer ging huilen, zei hij plotseling 'nee, ik ga nu niet meer huilen'.
En dat was ook zo! In de bus, eerst naar het vliegveld om dhr Pramote weg te brengen en toen naar ons hotel, zat Saran een uur en een kwartier stilletjes bij papa op schoot en keek hij aandachtig naar buiten. Af en toe wees hij iets aan en zei hij tegen ons 'look'! In het hotel aangekomen heeft papa hem naar binnen gedragen. Eerst maar eens met z'n drietjes een banaantje gegeten (hij is dol op fruit) en een paar koekjes. Die vielen goed in de smaak, want meneer ging zelf de rol halen om ons een tweede koekje aan te bieden, waarna hij er zelf ook 1 nam. Hij weet hoe t hoort! 😂
Al vanaf het eerste moment was hij erg enthousiast over het picto boekje dat Nienke heeft gemaakt (thanks Nien 😘). Hij benoemt in het thais wat het is en vindt het vooral leuk om de blaadjes er uit te halen en ze er dan (samen) weer in te prutsen.
Na een uurtje spelen besloten we nog even het strand en speeltuintje voor het hotel op te zoeken. Hier eventjes gespeeld, daarna roomservice besteld en gezellig op onze kamer gegeten. Saran deelde met mij een 'fried rice' en wilde hier graag wat limoensap over uitknijpen,......wat een fijnproever! Ook de Pad thai van papa smaakte hem goed. Het verbaasd ons hoe goed hij, ondanks de taalbarriere, in staat is om duidelijk te maken wat hij wil. Bijvoorbeeld als hij moet plassen of als hij iets wil drinken. Na het avondeten nog even gespeeld, in bad gezeten (iets waarvan wij vermoeden dat hij dit nooit eerder heeft gedaan omdat hij even niet begreep dat je ook kunt gaan zitten). Dit vond hij leuk, met name door de stapelbekertjes waar hij mee mocht spelen. Hij is ook reuze zelfstandig wat betreft eten met bestek, aankleden en tandjes poetsen,.. waarschijnlijk is daar veel aandacht aan besteed. Er dreigde zich nog even een crisis voor te doen, toen we zijn kleertjes in de was wilden doen. Hij wilde perse dat setje weer aan. Later, toen ik de kleertjes die we meekregen uit het kindertehuis liet zien, was hij bereid een pyjama en hemdje aan te doen. Toen snapte hij ook opeens dat het slaap tijd was en stapte hij meteen zijn bedje in.. wat een held! Na een kusje van ons ging hij lekker liggen en na 10 minuutjes gingen zijn oogjes dicht en dat is nu een half uurtje geleden.. we zijn benieuwd! Wat heeft hij deze moeilijke dag goed zijn best gedaan, we zijn enorm trots op hem!!